Przejdź do zawartości

Balilla (1927)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Balilla
Ilustracja
Domenico Millelire”,
okręt bliźniaczy „Balilli”
Klasa

okręt podwodny

Typ

Balilla

Historia
Stocznia

Muggiano

Położenie stępki

12 stycznia 1925

Wodowanie

20 lutego 1927

 Regia Marina
Wejście do służby

21 lipca 1928

Wycofanie ze służby

kwiecień 1941

Los okrętu

złomowany 18 stycznia 1946

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1427 ton
1874 tony

Długość

86,5 metra

Szerokość

7,8 metra

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki Diesla Fiat, 2 silniki elektryczne Savigliano(inne języki), 2 wały napędowe (1600 kW)
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


16 węzłów
7 węzłów

Zasięg

13 000 Mm @ 7 węzłów (powierzchnia)
80 Mm @ 4 węzłów (zanurzenie)

Uzbrojenie
16 torped, 1 działo 120 mm
2 wkm 13,2 mm
Wyrzutnie torpedowe

dziób: 4 x 533 mm
rufa: 2 x 533 mm

Załoga

77

Balillawłoski dwukadłubowy okręt podwodny typu Balilla o wyporności nawodnej 1427 ton, zwodowany 20 lutego 1927 roku w stoczni Muggiano. Okręt wszedł do służby w marynarce wojennej Królestwa Włoch 21 lipca 1928 roku. Okręt był szeroko wykorzystywany w latach 30. XX wieku, brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej, jednak po wybuchu II wojny światowej był już przestarzały i zbyt duży na przejrzyste wody Morza Śródziemnego[1]. Bazując w Tarencie, w początkowym okresie wojny prowadził ofensywne patrole, został jednak wkrótce skierowany do misji zaopatrzeniowych dla wojsk włoskich w północnej Afryce[2] Okręt został unieruchomiony w kwietniu 1941 roku i przesunięty do rezerwy[2].

Okręt wypierał 1874 tony pod wodą, uzbrojony był w 4 wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm na dziobie oraz 2 wyrzutnie tego samego kalibru na rufie. Ponadto miał działo kal. 120 mm a także 2 wkm kal. 13,2 mm[2]. Układ napędowy okrętu tworzyły dwa silniki Diesla Fiat oraz 2 silniki elektryczne Savigliano(inne języki), 2 wały napędowe (1600 kW) a także pomocniczy silnik Diesla Fiat o mocy 425 KM, służący do rejsu z prędkością ekonomiczną[2]. Napęd główny okrętu zapewniał mu prędkość maksymalną 16 węzłów na powierzchni oraz 7 węzłów w zanurzeniu[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Robert Stern: The Hunter Hunted, s. 98-101.
  2. a b c d e Paul E. Fontenoy: Submarines, s. 226.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]